همشهری آنلاین - فاطمه عسگری‌نیا: اوایل سال ۱۳۹۵ بود که خیابان سی تیر سنگفرش شد و قرار بر این بود که دیگر خودرویی در آن تردد نکند. علت این تصمیم هم جاذبه‌های گردشگری متعددی بود که در این خیابان واقع شده و مدیران شهری تلاش می‌کردند خیابان را به یکی از پیاده‌راه‌های شهر تبدیل کنند تا گردشگران بدون هیچ دغدغه‌ای در آن پیاده‌روی کنند. به خاطر همین هم به محض اتمام سنگفرش خیابان، دکه‌های فروش غذا در آن مستقر شد تا خیابانی که قبلاً به نام خیابان ادیان و بعدها به سی تیر شهرت یافته بود، به گذر شکم و خیابان شکموها مشهور شود. حالا با گذشت حدود ۶ سال از افتتاح پیاده‌راه سی تیر، گرچه با فعالیت کانکس‌های غذا و عطر و بوی وسوسه‌کننده‌ای که از صبح تا شب در این خیابان می‌پیچد، عاشقان غذاهای خیابانی از گوشه و کنار تهران به این سمت و سو می‌آیند، اما سنگفرش این خیابان هر روز زیر چرخ خودروهای سبک و سنگین خرد می‌شود و پیاده‌ها و کودکانشان از این بابت خیال آسوده‌ای ندارند.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا بخوانید
حادثه در کمین است
همین که هوا تاریک و چراغ‌های خیابان سی تیر روشن می‌شود دود و دم سرخ شدن گوشت‌ها روی اجاق‌های گاز و عطر غذاهای محلی و فست‌فودهای پرآب و رنگ هم در خیابان پراکنده می‌شود و عقل از سر هر گرسنه‌ای در حوالی آن می‌پرد. خیابان پر از مردمی است که از گوشه و کنار شهر برای یک شبگردی ساده در کنار خانواده خود را به سی تیر رسانده‌اند.
خیابان غرق در نور و صدا و بوی غذاهای متنوع در حال پخت است. گربه‌های خیابان گویا به واسطه ته‌مانده غذاهایی که مردم تقدیمشان می‌کنند چنان فربه‌اند که حال راه رفتن ندارند! بچه‌های قد و نیم‌قد در پیاده‌راه باریک خیابان مشغول بازی‌اند، اما با توجه به میز و نیمکت‌های بشکه‌ای زردرنگ و مکث خیلی از گردشگران کنار دیوار کتابخانه اسناد و موزه ملی جایی برای ورجه ورجه و بازی ندارند. به خاطر همین، گاه و بیگاه در میان شور و شوق بازی‌های کودکانه به میانه خیابان می‌پرند. صدای بوق ممتد خودروهای عبوری بچه‌ها را می‌ترساند. عرض کم خیابان از یک سو، اختصاص بخش زیادی از آن به کیوسک‌ها و محل اتراق مشتریانشان باعث شده تا مردم در میان خیابان تردد کنند. راننده‌های عصبانی از پراکندگی این همه آدم در میانه خیابان هم دست از روی بوق برنمی‌دارند.
از دست ماشین‌ها در امان نیستیم
«اینجا هم از دست ماشین‌ها در امان نیستیم» این جمله‌ها زمزمه‌های مرد میانسالی است که همراه با نوه‌های بازیگوشش به سی تیر آمده و از ترس خودروهای عبوری و تصادفشان با بچه‌ها، لحظه‌ای دستشان را رها نمی‌کند. با کلافگی می‌گوید: «انگار نه انگار این خیابان را سنگفرش کردند تا پیاده‌راه شود و مردم آسوده در آن وقت بگذرانند. چطور می‌شود با این همه بوق و ترافیک و آلودگی لحظه‌ای به آرامش رسید؟» با عصبانیت از کنارمان رد می‌شود. البته عصبانیت و کلافگی از وضع موجود خیابان سی تیر تنها گلایه گردشگران نیست و راننده‌ها هم دل پری از این وضعیت دارند. نمونه‌اش راننده پرایدی است که فریادکنان می‌گوید: «خوب بذارید ما هم رد شیم!»
عرق از پیشانی سوخته‌اش می‌ریزد. دستمال لنگی کهنه‌اش را روی کله تراشیده‌اش می‌کشد و می‌گوید: «هر ماه به خاطر تردد از این مسیر باید جلوبندی ماشین را درست کنم. غروب‌ها عبور از این خیابان تا چهارراه سخایی نیم ساعت تا ۴۵ دقیقه طول می‌کشد. ترافیک سرسام‌آورش به کنار، باید شش‌دانگ حواست جمع باشه بچه‌ای یا سالمندی با ما تصادف نکند. اینجا تکلیف هیچ‌کس معلوم نیست. میز و صندلی‌های صرف غذا در یک لاین خیابان قرار گرفته، کیوسک‌های تهیه و پخت غذا در سوی دیگر. از طرفی، مردم راهی برای تردد، جز میانه خیابان ندارند. راننده خیابان را حق خود می‌داند. شهروند هم پیاده‌روی در خیابانی را که به پیاده‌راه تبدیل شده حق خود می‌دانند. در حالی که سی تیر با سنگفرش نه خیابان است که خودروها راحت در آن تردد کنند نه با مجوز حرکت خودروها پیاده‌راه امنی برای مردم است!» راه باز می‌شود. نفس عمیقی می‌کشد، دستی تکان می‌دهد و می‌رود.
بمب‌های ساعتی در سی تیر
صدای تبلیغ دکه‌های خوراک‌پزی رقابتی آهنگین را در خیابان به راه انداخته. ناخواسته به بهانه تست غذاهایشان مهمانت می‌کنند و تداخل طعم و مزه‌ها در دهان، خاطره‌ای فراموش نشدنی از سی تیر برایمان خلق می‌کند. به همان اندازه که ویترین خیابان سی تیر زیباست، پشت کیوسک‌های خوراک‌پزی خوش آب و رنگ، صدای سوت کپسول‌های گاز مولد نگرانی تلخی در وجودمان می‌شود. تیک تاک بمب‌های ساعتی در سی تیر!
مهدی امامی از فعالان حوزه گردشگری و میراث فرهنگی است. او معتقد است خیابان سی تیر و روشن شدن چراغ این خیابان، شب‌مردگی را از این بافت تاریخی تهران ربوده است، اما چه خوب می‌شد اگر مسئولان همه تدابیر لازم را برای ایجاد یک پاتوق امن اندیشه کنند. او با اشاره به فعالیت بالغ بر ۱۰ کیوسک غذاپزی در خیابان سی تیر می‌گوید: «در همسایگی این پاتوق، هم موزه اسناد هست، هم موزه ملی؛ ساختمان بیمارستان سینا و ده‌ها جاذبه گردشگری دیگر هم امروز حیاتشان به تأمین امنیت این خیابان بستگی دارد. با کوچک‌ترین حادثه و اتفاقی و انفجار یکی از این کپسول‌های گاز، فاجعه‌ای بزرگ رخ می‌دهد. بنابراین، بهتر است مسئولان و دست‌اندرکاران امر حتماً به این موارد توجه کنند تا همواره شاهد لذت مردم در این پاتوق باشیم.»
سهیل شریفی، بهره‌بردار گذر گردشگری سی تیر، هم با صحه گذاشتن بر این موارد می‌گوید: «بله! در گذشته این مشکلات ایمنی وجود داشت، اما با هماهنگی‌های انجام‌شده و با توجه به اولویت‌های ما، با اقدامات ویژه‌ای که صورت دادیم، امنیت گذر تأمین شده است. او ادامه می‌دهد: «در حال حاضر 10غرفه غذا در گذر سی تیر فعال است که همه به دلیل داشتن کپسول‌های خوراک‌پزی موظف به تجهیز کپسول آتش‌نشانی شده‌اند و این الزامات توسط مسئول HSE مستقر در گذر هر روز کنترل می‌شود.»
نظر شما